Prawidłowa ocena oddechu u poszkodowanego dziecka (jak również u dorosłego) jest czynnością priorytetową. Brak oddechu prowadzi w bardzo krótkim czasie do niedotlenienia mózgowia. Dzieje się tak ponieważ tkanki: nerwowa i glejowa są bardzo wrażliwe na niedotlenienie. Sama istota śmierci człowieka jako organizmu jest procesem bardzo złożonym. W rzeczywistości całe ciało nie umiera jednocześnie. W momencie zatrzymania akcji serca dochodzi do zatrzymania krążenia, a więc i przepływu krwi przez narządy. Rozpoczyna się wówczas proces umierania tych narządów. Narządy mają różną odporność na warunki niedokrwienia, co w skrócie objawia się tym, że po różnym, swoistym dla siebie czasie niedokrwienia, po przywróceniu przepływu krwi są w stanie działać na nowo pełniąc swoje funkcje. O ile narządy takie jak: serce, nerka, trzustka są w stanie nawet po dość długim niedokrwieniu wrócić do pełnej sprawności, o tyle mózgowie człowieka już po 3 – 5 minutach niedokrwienia rozpoczyna bezpowrotny proces umierania, który w momencie obumarcia pnia mózgu przechodzi w stan „śmierci mózgu”.

Na dzień dzisiejszy podstawowym kryterium śmierci człowieka w Polsce jest śmierć mózgu. Mózgowie posiada swoiste dla siebie tempo i chronologię umierania. Pień mózgu umiera jako ostatni ze względu na swoją budowę i metabolizm. Nim dojdzie jednak do śmierci pnia mózgu najpierw obumiera kora wchodząca w skład kresomózgowia potocznie zwanego „mózgiem”. Kresomózgowie nadzoruje większość czynności fizycznych i umysłowych. Różne obszary kresomózgowia są odpowiedzialne za rozmaite reakcje świadome. Najprościej mówiąc: to jej funkcjonowanie decyduje o tym jacy jesteśmy, o naszych myślach, uczuciach i to właśnie kora definiuje nasze człowieczeństwo. Dlatego jeżeli w przypadku niedotlenienia dojdzie do nieodwracalnych zmian w korze kresomózgowia, to nawet mimo reanimacji pacjenta powrót do pełni sprawności umysłowych jest mało prawdopodobny. Stopień tych uszkodzeń koreluje bezpośrednio z wielkością obszaru kory uszkodzonego w wyniku niedotlenienia, a obszar ten zależy bezpośrednio od czasu, w którym poszkodowany nie oddychał. Zakres zaburzeń może obejmować od prostych zmian w świadomości pacjenta aż do trwałego stanu wegetatywnego różniącego się od śmierci mózgu w zasadzie tylko czynnością samego wcześniej wspomnianego pnia. Brak oddechu u poszkodowanego dziecka jest więc wielkim zagrożeniem dla jego życia i zdrowia.